Τη μαγειρίτσα-σούπα την έφεραν οι πρόσφυγες και καθιερώθηκε πρώτα στα αστικά κέντρα -κυρίως Θεσσαλονίκη και Αθήνα- και αργά αλλά σταθερά στην υπόλοιπη χώρα. Είδη μαγειρίτσας υπάρχουν πολλά, με βαθιές ρίζες στο χρόνο και παραλλαγές σε όλη την Ελλάδα. Στην Πελοπόννησο, τα εντόσθια μαγειρεύονται με ό,τι αρωματικό χόρτο υπάρχει και γίνονται ένα νόστιμο φρικασέ που έχει και ντομάτα (πελτέ φυσικά). Παραλλαγές ενός τέτοιου φρικασέ συναντάμε σε πολλά μέρη της Ελλάδας: ακόμα και τα κερκυραϊκά τσιλίχουρδα είναι ένα φρικασέ με κύριο υλικό τα αρνίσια αντεράκια. Στο κέντρο όλων των συνταγών, τα αρνίσια ή κατσικίσια εντόσθια, φυσικά του ζώου που θα καταναλωθεί τη Λαμπρή. Με ή χωρίς αντεράκια, με ή χωρίς μαρούλια, με ή χωρίς το ζωμό και το ψαχνό από το κεφαλάκι που θα βράσουμε. Ακόμα, πολλοί δεν προσθέτουν ρύζι, που όμως, δένει και κάνει τη σούπα πιο πλούσια. Το μέγεθος των εντοσθίων παίζει μεγάλο ρόλο στην επιτυχία: μικρά μικρά, αλλά όχι σε σημείο να διαλύονται. Τα μεγάλα κομμάτια αλλοιώνουν τη γενική αίσθηση της σούπας. Το timing, εξίσου σημαντικό, καθώς το ρύζι και το αβγολέμονο πρέπει να προστεθούν λίγο πριν την κατανάλωση, για μια σωστή σούπα. Όχι ότι δεν τρώγεται απολαυστικά και την επόμενη μέρα -αν περισσέψει βέβαια.
Ημ/νια α' δημοσίευσης: 23/04/19
Update: 15/04/20
