Οι Βόρειες Σποράδες είναι ένας γνωστός και καταξιωμένος για τους παραθεριστές τόπος διακοπών. Μπορεί την παράσταση να κλέβει η Σκιάθος, αλλά και τα άλλα νησιά του συμπλέγματος κάθε άλλο παρά υστερούν. Πρόσφατα, επισκεφθήκαμε την πρώτη για να απολαύσουμε το πράσινο και τις παραλίες... Στόχος μας αυτή τη φορά ήταν η αναζήτηση του καλού φαγητού.
Με την κρίση της Covid-19 να έχει αλλάξει τα δεδομένα στο χώρο της γεύσης (μαγαζιά που έκλεισαν, προβλήματα στελέχωσης κλπ.) και τις νέες τάσεις όπως η σημασία της εποχικότητας και το food waste, η εστίαση προσπαθεί να βρει το βηματισμό της και να επανέλθει στην προκορωνοιού εποχή. Θεωρήσαμε, λοιπόν, ενδιαφέρον να ερευνήσουμε τις γευστικές επιλογές της μετά-Covid εποχής σε ένα από τα πιο πολυσύχναστα νησιά της Ελλάδας, που αποτελεί πόλο έλξης για Έλληνες και ξένους τουρίστες.
Η Σκιάθος συνδυάζει κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα και φυσική ομορφιά, προσελκύοντας κάθε τύπο παραθεριστή από οικογένειες μέχρι νέους. Έτσι, θα περίμενε κανείς να υπάρχει και η αναμενόμενη ποικιλία στον τομέα της γεύσης. Να βρίσκουμε δηλαδή από street food μέχρι πιάτα υψηλού γαστρονομικού πλούτου εμπνευσμένα από την κλασική κουζίνα, αλλά και ταβερνάκια που σερβίρουν από μαγειρευτά, μέχρι φρέσκα ψάρια. Τα πράγματα, όμως, είναι πολύ διαφορετικά στην πράξη…
Αν ψάχνετε χαλαρό φαγητό με νόστιμα μαγειρευτά, φρέσκα υλικά, τότε επιλογές υπάρχουν με τα περισσότερα ταβερνάκια-εστιατόρια αυτής της κατηγορίας να έχουν οικογενειακό χαρακτήρα και ζεστή ατμόσφαιρα. Αν πάλι αναζητείτε πιο ντελικάτες γεύσεις ίσως απογοητευτείτε, αφού παρότι υπάρχουν αρκετά εστιατόρια με πιο σύγχρονη αισθητική και κουζίνα χάνουν σε μεγάλο ποσοστό στα σημεία και αφήνουν και σε κάποιες περιπτώσεις αρνητική εντύπωση για το νησί αυτό καθαυτό.
Τη μοναδική εκλεπτυσμένη επιλογή για γεύμα τη βρήκαμε στις πανέμορφες Κουκουναριές στο Elia’s Restaurant, στο ξενοδοχείο Mandraki Village Boutique Hotel. Τα πιάτα που δοκιμάσαμε ήταν προσεγμένα, με καλή πρώτη ύλη και σύγχρονη οπτική παρουσίαση. Ξεχωρίσαμε το ριζότο με passion fruit γαρίδες και παλαιωμένη παρμεζάνα, ένα ριζότο σωστά χυλωμένο με καλά αρώματα και γεύση στο οποίο ταίριαζαν εξαιρετικά τα passion fruit, αλλά και το σιγομαγειρεμένο σε πετιμέζι αρνάκι με πουρέ σελινόριζας και μαρμελάδα ελιάς. Ένα αρωματικό πιάτο με ισορροπία γεύσεων, και αρκετά καλά ψησίματα.
Η γευστική εικόνα του νησιού από την επίσκεψή μας, μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση, αφού σε ένα τόσο μεγάλο και γνωστό παγκοσμίως νησί θα περίμενε κανείς μια πιο προσεγμένη παροχή υπηρεσιών εστίασης και μια γευστική εμπειρία αντάξια της ομορφιάς του φυσικού τοπιού. Με βάση όλα αυτά, θα λέγαμε ότι είναι κρίμα σε μία εποχή που ο γαστρονομικός τουρισμός απασχολεί όλο και περισσότερους η τεράστια τοπική γαστρονομικά παράδοση να παραμένει στην αφάνεια και να μην ενισχύει τον τουρισμό και την οικονομία της Σκιάθου.
