Για όσους έχουν ακόμα απορία, δίνουμε έναν ορισμό του σχετικά νέου στη μαγειρική όρου: κριθαράκι μαγειρεμένο με τον τρόπο του ριζότο. Να το ξεκαθαρίσουμε από την αρχή, το κριθαρότο δεν συναγωνίζεται το ριζότο, ούτε το αντικαθιστά. Έχει τη δική του νοστιμιά και προσωπικότητα καθώς είναι πιάτο περισσότερο "ρουστίκ" και λιγότερο φινετσάτο από ένα καλοφτιαγμένο ριζότο. Συνδυάζεται με λαχανικά, θαλασσινά, μανιτάρια και όλα τα κρεατικά, αλλά όχι τόσο με λεπτές γεύσεις, όπως π.χ. τα σπαράγγια. Από την άλλη, σαν ζυμαρικό, παντρεύεται καλύτερα από το ρύζι με σαλτσάτα κρεατικά και ντομάτα, θυμίζοντας ένα καλοχυλωμένο γιουβετσάκι. Κανονικό comfort food, δίνει μια εύκολη λύση σαν "μοναδικό πιάτο" στο οικογενειακό τραπέζι ενώ στέκεται μια χαρά και σ' ένα κάλεσμα, ανάλογα με το περιεχόμενό του. Γιατί "κριθαρότο" και όχι… κριθαράκι; Απλά, γιατί με αυτόν τον τρόπο μαγειρέματος συμπυκνώνεται η γεύση των υλικών και περνάει μέσα στο ζυμαρικό, ενώ το άμυλο που ελευθερώνεται σιγά-σιγά χυλώνει το φαγητό, δίνοντας ένα διαφορετικό γευστικό αποτέλεσμα από ό,τι το κλασικό μαγείρεμα μέσα σε νερό. Θα έλεγα ότι απαιτεί ένα "κλικ" λιγότερη προσοχή από το ριζότο -αλλά μην εγκαταλείψετε την κατσαρόλα- και είναι ένα "κλικ" ευκολότερο φαγητό. Η επιτυχία του, όπως άλλωστε και του ριζότο, στηρίζεται στο σωστό βράσιμο και χύλωμα: χωρίς να είναι "ωμό", δεν πρέπει να διαλύεται στο δόντι και συγχρόνως να είναι χυλωμένο και σαλτσάτο. "Κριθαρότα" που έχουν γράψει ιστορία στην αθηναϊκή εστίαση, το γλυκύτατο "κριθαρότο με καραβίδες" του Λευτέρη Λαζάρου, που το σβήνει με μοσχάτο γλυκό κρασί και το σαφρανάτο "κριθαρότο με θαλασσινά" του Αλέξανδρου Καρδάση. Δοκιμάστε το δικό σας!
