Τα λαζάνια, αυτά τα πλατιά, παραλληλόγραμμα ζυμαρικά, είναι μάλλον παραγκωνισμένα στην ελληνική κουζίνα, άγνωστο γιατί. Ισως όμως τα δούμε με άλλο μάτι, γνωρίζοντας πως πρόκειται γιά αρχαιότατο ζυμαρικό, με ελληνική προέλευση! Πράγματι, αυτή είναι άλλη μία ιστορική απάντηση στο γνωστό παραμύθι ότι τα ζυμαρικά έγιναν γνωστά στην Ιταλία μετά το ταξίδι του Μάρκο Πόλο στην Κίνα (οι κινέζοι, είχαν, βέβαια, τα δικά τους ζυμαρικά). Γιατί τα λαζάνια προέρχονται από το αρχαίο ελληνικό "λάγανον", που ήταν ένα πλατύ, επίπεδο είδος ζυμαρικού - το όνομα έχει επιβιώσει στις μέρες μας στην άζυμη λαγάνα. Αργότερα, οι Ρωμαίοι ονόμαζαν "lasanum" το σκεύος όπου έψηναν αυτά τα ζυμαρικά. Και δεν είναι, βέβαια, τυχαίο, ότι στην Basilicata - ή Lucania- της νότιας Ιταλίας, περιοχή της Magna Grecia (κατοικημένη από Ελληνες από τον 8ο αι. π.Χ.) τα λαζάνια ονομάζονται "lagane" και μαγειρεύονται σε παμπάλαιες παραδοσιακές συνταγές με όσπρια (lagane e fagioli κ.λ.). Το γνωστότερο πιάτο με λαζάνια -και ένα από τα πιό αγαπητά comfort foods του φούρνου σε όλο τον κόσμο- είναι τα "λαζάνια στο φούρνο"(lasagne al forno), που γίνονται όπως το δικό μας παστίτσιο, με κιμά και μπεσαμέλ ανάμεσα. Αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι συδυασμοί, καθώς το σχήμα αυτού του ζυμαρικού, που το βρίσκουμε συνήθως με αβγό στη ζύμη του, είναι ιδανικό να φιλοξενήσει σε στρώσεις κάθε είδους υλικό: ψητά λαχανικά, σπανάκι με φρέσκο μαλακό τυρί, ψαρικά, οστρακοειδή και θαλασσινά, μανιτάρια. Τους ταιριάζουν τόσο οι κόκκινες όσο και οι λευκές σάλτσες, ενώ στην επιφάνεια του φαγητού συχνά συναντάμε μιά μπεσαμέλ και τριμμένο τυρί, που κάνει μιά ωραία κρούστα και συγχρόνως εμποδίζει το ζυμαρικό να ξεραθεί. Διαίτης δεν θα τα λέγαμε… Τα πιάτα με λαζάνια είναι πλούσια, χορταστικά, αρέσουν σε όλους και προσφέρονται γιά "κύριο και μοναδικό" πιάτο σε ένα φιλικό τραπέζι. Καιρός να τους ξαναρίξουμε μιά ματιά…
