Βολβοί, ρίζες και κόνδυλοι ή κονδυλώδεις βλαστοί: κάποτε, όταν ο βαρύς χειμώνας σκέπαζε τη γη με χιόνι και δεν μπορούσαν να ξεπεταχτούν τα λαχανικά οι άνθρωποι δεν είχαν τι να φάνε. Έσκαβαν τη γη κι αναζητούσαν ρίζες για να τραφούν. Από εκείνες τις ξεχασμένες, σκοτεινές νύχτες των πρώτων ανθρώπων, το μόνο που απόμενε ως μνήμη φαγητού ήταν η αγάπη τους για τα βολβώδη λαχανικά και τις χειμωνιάτικες ρίζες. Αλλά κι αυτή η αγάπη ξεχάστηκε με την αστικοποίηση. Τα άλλοτε χειμωνιάτικα λαχανικά, επέζησαν στη γλώσσα μας σαν άγνωστες λέξεις, σε βαθμό που κάποιοι τις ακούνε σήμερα και νομίζουν πως μιλάς για εξωτικά προϊόντα. Ακόμα και τα εδώδιμα αμυλούχα ριζώματά της κολοκασίας, το κολοκάσι ή τάρο, που ταυτίζαμε μέχρι σήμερα μόνο με την κυπριακή κουζίνα, δεν ήταν πάντα ξένα στη χώρα μας, αφού το όνομα τους σωζόταν μέχρι πρότινος σε τοπωνύμια χωριών-ένα από αυτά ήταν τα Κολοκάσια Σφακίων, μετονομάστηκε μόλις πρόσφατα σε Άγιο Γεώργιο, βρίσκεται πολύ κοντά στο φαράγγι της Ίμπρου, στη Νότια Κρήτη. Δεν πρέπει όμως να μπερδεύουμε το κολοκάσι με το τοπιναμπούρ των σεφ μας, δηλαδή, τις κερκυραϊκές καρκιόφλες (ηλίανθος ο κονδυλώδης). Κι η μαραθόριζα δεν είναι είδος κάποιου εξωτικού κρεμμυδιού, με γλυκανισάτη γεύση, όπως νομίζουν κάποιοι. Μπορεί να την ονόμασαν άστοχα ρίζα του μάραθου, γιατί στην πραγματικότητα είναι ο λευκός, εδώδιμος βολβός, που σχηματίζουν οι σαρκώδεις κολεοί των βλαστών ενός γλυκού είδους μάραθου, το οποίο κατάγεται από τη Φλωρεντία. Οι ροδαλές ή και λευκές ρέβες, που συναντάμε στους πάγκους των μανάβηδων, το χειμώνα, είναι γογγυλώδεις ρίζες από ένα φυτό που ανήκει στην οικογένεια των σταυρανθών γι αυτό κι η γεύση τους φέρνει συχνά στο νου τη γεύση του λάχανου. Ρίζες του φυτού δαυκός είναι και τα όμορφα, φωτεινά πορτοκαλιά καρότα, όπως και τα λευκά καρότα, τα δαυκιά ή η χοντρή και κακοσχηματισμένη σελινόριζα. Κι όλα τους είναι πολύ θρεπτικά, δεν αποδίδουν πολλές θερμίδες, ενώ δίνουν τόσο μεστή γεύση στα φαγητά μας, που αξίζει να τα επανεντάξουμε στην καθημερινότητα μας.
