Η δημοφιλία της κινέζικης κουζίνας μας έχει εξοικειώσει με τις γλυκόξινες γεύσεις, που δεν λείπουν ποτέ από τα μενού των κινέζικων εστιατορίων. Βεβαίως, με μια μίνι έρευνα αποδεικνύνεται πως το γλυκόξινο στοιχείο στην (τεράστια) κινέζικη κουζίνα, ήταν ένα ελαφρό ντιπ από ρυζόξυδο και ζάχαρη μάλλον, παρά η πυκνή σιροπώδης σάλτσα, που ξέρουμε στη Δύση, μέσα στην οποία μαγειρεύεται η πρώτη ύλη -κρέας ή ψάρι.
Αυτό το είδος της σάλτσας, είναι προϊόν της αμερικανοκινέζικης κουζίνας, ώστε να ικανοποιήσει τους κινέζους μετανάστες με τα βρισκούμενα υλικά, ανάμεσά τους την κέτσαπ και φυσικά τη σόγια σος, που δίνουν και τη δυνατή και έντονα umami γεύση σε ό,τι αγγίζουν. Η γλυκόξινη γεύση, βεβαίως, δεν είναι αποκλειστικότητα της κινέζικης κουζίνας. Η δυτική κουζίνα του Μεσαίωνα αγαπούσε αυτόν τον συνδυασμό -ας πούμε η σάλτσα από αγουρίδα και ζάχαρη-, ενώ υπάρχουν και ελληνικές παραδοσιακές συνταγές για κρέας, που έχουν στον πυρήνα τους τη γλυκόξινη γεύση: το μοσχάρι με κορόμηλα και δαμάσκηνα της Βέροιας ή το αρνάκι με δαμάσκηνα και αμύγδαλα της Τρίπολης.
Οι συνταγές με γλυκόξινη γεύση που σας δίνουμε, είναι “δυτικοποιημένες” και δεν διεκδικούν δάφνες ορθοδοξίας. Είναι όμως πολύχρωμες και γεμάτες αρώματα και διαθέτουν ένα άγγιγμα εξωτισμού, πολύ ευπρόσδεκτο τώρα το καλοκαίρι.
