Στα μέσα της δεκαετίας του 1930, ο Ernest Raymond Beaumont Gantt, γνωστός πιο απλά ως Donn Beach είχε ήδη πραγματοποιήσει αρκετά ταξίδια στο νότιο Ειρηνικό. Αρχικά, οι γονείς του τον είχαν στείλει σε κρουαζιέρα στην ευρύτερη περιοχή στα δυτικά των ΗΠΑ με το ιστιοπλοϊκό του παππού του ενώ αργότερα, στα 18, είχε καταταγεί στο Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ, που δραστηριοποιούνταν στην ίδια γεωγραφική περιοχή.
Ο πρώην bootlegger (αυτοί που μετέφεραν παράνομα αλκοόλ κατά την ποτοαπαγόρευση του 1920 που διήρκεσε ως το 1933) Donn Beach, μετά το τελευταίο του ταξίδι άνοιξε ένα μικρό bar restaurant στο Χόλιγουντ. Το Don the Beachcomber, μία τρύπα 25 θέσεων με εξωτική διακόσμηση, μουσική, φαγητό και ποτό, που γρήγορα έγινε στέκι για τους περισσότερους αστέρες του Χόλιγουντ (για παράδειγμα ο Frank Sinatra είχε πάντοτε δικό του τραπέζι). Ο Donn Beach έγινε ο πατέρας της tiki κουλτούρας (η οποία θα μπορούσε να οριστεί ως η πολυνησιακή κουλτούρα σε cocktail με βάση το αμερικάνικο πρότυπο του εξωτικού) και το μαγαζί του ένα από τα σημαντικότερα στην ιστορία του ποτού. Στο Don the Beachcomber γεννήθηκαν και τα δημοφιλέστερα tiki cocktails, με το Zombie να είναι ένας από τους αξιότερους εκπροσώπους της φάσης. Το Zombie δεν ήταν τον πρώτο cocktail που συνδυάζει μαζί πολλά ρούμια. Ήταν όμως το πρώτο cocktail που έκανε τόσο δημοφιλές το συγκεκριμένο mix και αποτέλεσε το πρώτο διάσημο tiki cocktail της ιστορίας. Το ψαρωτικό του όνομα έδειχνε τη δυναμική του και τον αλκοολικό χαρακτήρα του.
Πολλοί έλεγαν πως τα πνεύματα της Πολυνησίας σε επισκέπτονται όταν κατεβάσεις μερικά Zombie, παραβλέποντας βέβαια πως η λέξη ζόμπι προέρχεται από τη λαϊκή κουλτούρα της Αϊτής, όπου αναφέρεται σε ένα πτώμα το οποίο αρχίζει να κινείται ξανά με διάφορους τρόπους, συνήθως μέσω μαγείας.
Δεν είναι τυχαίο πως οι δημοσιογράφοι της εποχής δημιουργούσαν αστείες ιστορίες για το πόσο δυνατό ήταν το νέο ποτό με τον άγριο χαρακτήρα και τα εξωτικά αρώματα: "Μόνο δύο ανά πελάτη" ήταν μία από τις πιο γνωστές προκλήσεις προς το κοινό, κάτι που αναγραφόταν άλλωστε και στο μενού του bar restaurant. Και όλοι ήθελαν να αποδείξουν πως μπορούν να πιουν περισσότερα.
Το hype του Zombie το οδήγησε τελικά στο να εξελιχθεί σε ένα πολύτιμο κομμάτι της τέχνης του mixology. Μην ξεχνάς πως στα 30s κανείς δεν έπινε ρούμι, κάτι που αναδεικνύει τόσο τη δυσκολία όσο και την σημασία του εγχειρήματος. Το οποίο εγχείρημα έλαβε για πρώτη φορά ένα απόγευμα του 1934, όταν ένας φίλος του Donn είχε περάσει μία βόλτα από το μαγαζί του τελευταίο, λίγες ώρες πριν την πτήση του για το Σαν Φρανσίσκο.
Ο φίλος του Donn ήπιε τρία από τα cocktails που περιελάμβαναν διαφορετικά ρούμια και ανέφερε αρκετές εβδομάδες αργότερα στον ιδιοκτήτη του Don the Beatchcomber πως ένιωθε σαν ζόμπι καθόλη τη διάρκεια του ταξιδιού. Αυτό αρκούσε για να βαφτιστεί και επίσημα το cocktail. Η ομαλή, φρουτώδης γεύση του αρκούσε για να κρύψει την εξαιρετικά μεγάλη περιεκτικότητά του σε αλκοόλ.
Όσο μεγάλωνε η τάση των tiki cocktails, τόσο περισσότερες παραλλαγές του Zombie έκαναν την εμφάνισή τους. Οι αρχές όμως πάντοτε έμεναν οι ίδιες: Τρία διαφορετικά είδη ρουμιού, χυμός από lime και grapefruit και συνήθως ένα κομμάτι ανανά για τη γαρνιτούρα.
Υλικά
1 1/2 μεζούρα ρούμι από την Τζαμάικα (όπως το Appleton Estate VX)
1 1/2 μεζούρα χρυσό ρούμι (όπως το Bacardi Carta Oro)
1 μεζούρα ρούμι 151
3/4 μεζούρας χυμός lime
1/4 μεζούρα χυμός γκρέιπφρουτ
1 κ.γ. σιρόπι κανέλας
1 κ.γ. γρεναδίνη
1 σταγόνα bitters
ανανάς για το γαρνίρισμα
Εκτέλεση
Όλα τα υλικά μπαίνουν στο σέικερ μαζί με πάγο.
Σουρώνεις σε ποτήρι highball ή tiki mug με θρυμματισμένο πάγο.
Γαρνίρεις με τον ανανά.
