Ρωτήστε ένα πιτσιρίκι, ρωτήστε και έναν υπερήλικα ποιο είναι το αγαπημένο τους φαγητό, κι αν όχι ως πρώτη απάντηση, αλλά τουλάχιστον με πολύ καλή θέση στη δεκάδα θα πάρετε το "κεφτέδες". Σίγουρα, όταν μιλάμε για κεφτέδες εννοούμε τους αφράτους και υγρούς εσωτερικά και τραγανούς εξωτερικά, κρεάτινους κεφτέδες, που όπως βγαίνουν από το τηγάνι σου σπάνε τη μύτη, καθώς το γαργαλιστικό άρωμα του ψημένου άμυλου, μπερδεύεται με τον φρέσκο δυόσμο ή όποιο άλλο μυρωδικό χρησιμοποιούν στο κάθε σπίτι. Μόνο που η ιδέα του κεφτέ δεν σημαίνει οπωσδήποτε και κρέας. Eκτός από τα περίφημα κρεατοσφαιρίδια της Βαβυλωνίας, ο κεφτές μπορεί να γίνει από οποιοδήποτε και με οποιοδήποτε υλικό ως βάση. Με κρέας, με χόρτα ή λαχανικά, με ψάρι, τυριά, κότα, γαλοπούλα, χοιρινό, θαλασσινά, αλλά και με ρύζι, δημητριακά ή όσπρια. Οι κεφτέδες μπορεί να ψηθούν στο τηγάνι ή στο φούρνο και διαχωρίζονται από τα μπιφτέκια λόγω του σφαιρικού τους σχήματος και του ενδεχομένου να περιέχουν σκόρδο -πράγμα που δεν είναι αναμενόμενο για τα μπιφτέκια. Το μυστικό για να μην γίνεται αισθητό το λάδι του τηγανιού τους είναι πασίγνωστο. Πρέπει να τους αφήσουμε για λίγο πάνω σε απορροφητικό χαρτί, για να τραβήξουν. Αν την επόμενη μέρα-αν ποτέ είναι δυνατόν να υπάρξει κεφτές σε μια επόμενη μέρα- δεν μας φαίνονται και τόσο τραγανοί, μπορούμε να τους "εμβαπτίσουμε" σε μια φρέσκια σάλτσα ντομάτας ή να τους περιχύσουμε -ανάλογα με τη φύση τους- με μια αγιολί ή μια σάλτσα γιαουρτιού, που πηγαίνει με όλους τους χορτοκεφτέδες, τους λεγόμενους και "ψευτοκεφτέδες".
