Εξ αιτίας του τεράστιου και δύσμορφου κεφαλιού της, που φαντάζει δυσαρμονικό σε σχέση με το σώμα της, η πεσκαντρίτσα ή πεσκαντρίτσα, (όπως την αποκαλούν όσοι επιχειρούν να εξελληνίσουν κι άλλο το όνομα της) πήρε τ' όνομά της από το ιταλικό rana pescatrice (βατραχίνα- ψαρού*) το οποίο στην ουσία συναντά το άλλο της όνομα «βατραχόψαρο», που είναι ένα από τα πολλά και μάλλον υποτιμητικά ονόματα που της έχουν δώσει λόγω της άσκημης όψης της: μπράσκα, σκερπελέτσο, σκλεμπού, φανάρι και φλάσκα. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με τη γεύση της. Η πεσκαντρίτσα είναι γευστική, με λιγοστά κόκαλα, χωρίς λέπια, με σάρκα συνεκτική, σχεδόν σαν του αστακού, γεγονός που επιτρέπει να την μαγειρέψεις όπως θέλεις. Τηγανητή, ψητή, μαγειρευτή, στο φούρνο ή και βραστή. Συνήθως κρατάμε το κεφάλι της για σούπα και κόβουμε το σώμα της σε χοντρές ροδέλες (οι Γάλλοι τις ονομάζουν κι αυτές τουρνεντό) ή την τεμαχίζουμε και την περνάμε σε σουβλάκια.
Τα μάγουλα της πεσκαντρίτσας είναι εξ ίσου σπουδαίος μεζές. Όσο πιο μεγάλο είναι δε το κεφάλι της τόσο αποκτούν ενδιαφέρον και τα μάγουλά της. Αν είμαστε τακτικοί πελάτες σε κάποιο ιχθυοπωλείο, μπορούμε να ζητήσουμε από τον ψαρά να μας μαζέψει μάγουλα -καθώς το ψάρι αυτό πωλείται συνήθως χωρίς το κεφάλι του και χωρίς την πέτσα του, οπότε και δικαιολογεί και την ονομασία «ουρά πεσκαντρίτσας». Αν τύχει και δεν έχει αφαιρεθεί η πέτσα του, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε. Κόβουμε καταρχήν τα πτερύγια της, τη χαράζουμε με ένα μαχαίρι κατά μήκος και τραβάμε την πέτσα με φορά από το κεφάλι προς την ουρά. Στη συνέχεια, κόβουμε το σώμα του ψαριού σε ροδέλες ή κατά μήκος σε φιλέτα, τα οποία μπορούμε στη συνέχεια να τεμαχίσουμε για σουβλάκια.
*Η πεσκαντρίτσα ονομάζεται «ψαρού» γιατί στην κυριολεξία ψαρεύει άλλα ψάρια, περιστρέφοντας το μακρύ ραχιαίο της πτερύγιο, σαν ψαράς με καλάμι.
