Σύμφωνα με μια καλά τεκμηριωμένη άποψη, το μαγείρεμα επάνω στη φωτιά έφτιαξε τον πολιτισμένο άνθρωπο. Πριν τη φωτιά έτρωγε το κρέας –από τη στιγμή που το έβρισκε βέβαια, ωμό και ματωμένο, μετά το έκανε bbq και μοσχαράκι κοκκινιστό. Σίγουρα ήταν μια καθοριστική αλλαγή. Με βάση αυτή την αντίληψη, ίσως η ωμοφαγία, δηλαδή η απόρριψη της φωτιάς για τη δημιουργία ενός φαγητού και αντ΄ αυτής, η χρήση άλλων μορφών επεξεργασίας όπως το τρίψιμο, το κοπάνισμα, το ψιλοκόψιμο, το λιώσιμο, να θεωρείται μέχρι και ιστορική προδοσία, όσον αφορά την πολιτισμική πρόοδο. Απόψεις… Ορισμένα υλικά λοιπόν, προσφέρονται ιδιαίτερα για την ωμή μεταχείρισή τους, διατηρώντας τα ιδιαίτερα αρώματά τους και την υφή τους στο έπακρο και μάλιστα, όπως συμβαίνει όταν μετατρέπονται σε σάλτσες για να ντύσουν καυτά ζυμαρικά (και γιατί όχι ένα ωραίο φρεσκομαγειρεμένο ρύζι) τα αρώματα αναδεικνύονται ακόμα περισσότερο ενώ ακόμα και η αισθητική του πιάτου είναι φρέσκια και λαχταριστή.
