Σύμφωνα με το Λεξικό της κοινής νεοελληνικής, «σαγανάκι και «σαχανάκι» είναι το μικρό τηγάνι με δύο λαβές, δηλαδή ένα σκεύος, αλλά και τρόπος παρασκευής διαφόρων φαγητών (αβγά, τυρί, μύδια μέσα στο σαγανάκι ή στο σαχανάκι, όπως το λένε συνήθως όσοι κατάγονται από τη Μικρά Ασία.
Το πιο συνηθισμένο σαγανάκι είναι με το τυρί: κόβουμε ένα κομμάτι από το κατάλληλο τυρί, δηλαδή να λιώνει αλλά να μην διαλύεται, ας πούμε φορμαέλα, ταλαγάνι, χαλούμι, κεφαλογραβιέρα, γραβιέρα ίσως και ένα καλό κεφαλοτύρι, τον μπάτζο, ακόμα και το λαδοτύρι, σε πάχος 1 εκ., το βρέχουμε με κρύο νερό, το αλευρώνουμε ελαφρά και το τηγανίζουμε σε καυτό λάδι μέχρι να κάνει κρούστα, γυρίζοντάς το και από τις δύο πλευρές. Αν το τηγανίσουμε σε αντικολλητικό τηγάνι το εγχείρημα γίνεται ακόμα πιο εύκολο και χρειάζεται και λιγότερο λάδι. Το σερβίρουμε αμέσως με λεμόνι ή πάπρικα ή φρεσκοτριμμένο πιπέρι ή ξερό δυόσμο ή και όλα μαζί.
Αμέσως μετά το τυρί σαγανάκι, έρχονται τα θαλασσινά, συνδυασμένα σχεδόν πάντα με φέτα. Τις περισσότερες φορές η ντομάτα παίζει τον ρόλο της, κάποιες φορές λείπει και τότε έχουμε τα λευκά σαγανάκια.
Τελευταία, έρχονται τα σαγανάκια με κρεατικά και κυρίως με αλλαντικά που συνδυάζονται πάντα με τυριά. Αυτά τα τελευταία θα τα αφήσουμε προς το παρόν και θα μείνουμε στις θαλασσινές συνταγές, για μια πιο ελαφριά προσέγγιση του θέματος.
