Οι παράξενες, πρωτόγνωρες μέρες που ζούμε, μας καλούν να στραφούμε στα ενδότερα, κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Στην ασφάλεια των σπιτιών μας, όπου οφείλουμε να περάσουμε τις επόμενες εβδομάδες -- για καλό δικό μας, αλλά και των γύρω μας -- οι ημέρες μπορούν να αποδειχθούν μακριές και απαιτητικές: οι τοίχοι έχουν μια τάση να στενεύουν όταν περνάς αδιάκοπες ώρες ανάμεσά τους, κι αυτό, φυσικά, δεν είναι χωρίς τις συνέπειές του. Η υπομονή, το σθένος και οι αντοχές μας θα δοκιμαστούν, όπως και η ηρεμία των σχέσεων με τους οικείους μας. Η ανία θα παραφυλάει στη γωνία, το ενδιαφέρον μας για τις εξελίξεις θα αποκτά μια μακάβρια εθιστική μορφή, ενώ αυτή η μόνιμη προσωρινότητα θα κλονίσει την αίσθηση του κανονικού, απειλώντας να μας εκτροχιάσει σε ακρότητες, μεταξύ των οποίων και οι διατροφικές.
Για να μην βυθιστούμε, όμως, στο cabin fever, ας θυμηθούμε τη δύναμη της γεύσης να τα αποκρούσει όλα αυτά. Ας θυμηθούμε το πώς ένας περιποιημένος καφές μπορεί να δώσει μια νότα θαλπωρής στο πρωινό μας, πώς ένα καλομαγειρεμένο φαγητό μονιάζει την οικογένεια γύρω απ’ το τραπέζι, ας θυμηθούμε το boost που δίνει στη διάθεση ένα λαχταριστό, προσεγμένο γλυκό, και βέβαια τον τρόπο που ένα σωστό, μετρημένο κοκτέιλ, δίνει στο τέλος της ημέρας μια αίσθηση προοπτικής, μαζί με την ένεση αισιοδοξίας του «ως εδώ όλα καλά». Επιπλέον, ας θυμηθούμε ότι η γεύση είναι μια δύναμη ικανή να γκρεμίσει τους τοίχους και να μας ταξιδέψει - στον κόσμο, αλλά και στον χρόνο: σε εκείνο το ριζότο που μοιραστήκαμε ερωτευμένοι στη Ρώμη, στο daiquiri που φτιάχναμε εντελώς λάθος στις πρώτες μας διακοπές-χωρίς-γονείς στη Θάσο, στην crème brûlée που ετοίμαζε ευλαβικά η θεία μας στα γιορτινά τραπέζια, στον καραμελωμένο καφέ που λατρεύει να πίνει τις Κυριακές η μητέρα μας.
Για τις παράξενες, πρωτόγνωρες ημέρες που ακολουθούν, εδώ στο Umami θα ανατρέξουμε σε συνταγές δοκιμασμένες στο χρόνο και γεύσεις εδραιωμένες ως σημεία αναφοράς, και θα ακονίσουμε τις τεχνικές μας, πλουτίζοντας τη φαρέτρα μας με παρασκευές που πάντα θέλαμε να τελειοποιήσουμε, αλλά ποτέ δεν βρίσκαμε τον χρόνο. Τώρα, λοιπόν, έχουμε όλον τον χρόνο που χρειάζεται. Ας τον επενδύσουμε σε εμάς και τους γύρω μας, κατακτώντας τα πιάτα, τα ποτά και τα ροφήματα που μας θυμίζουν πως, ό,τι κι αν κάνουμε, μπορούμε να το κάνουμε με νοστιμιά, κομψότητα κι αισθητική. Ακόμη κι αν το κάνουμε φορώντας τις πιτζάμες.
