Οι γλυκοπατάτες έχουν σχεδόν την ίδια γεύση με το κάστανο και είναι περίεργο που στην Ελλάδα δεν τρώμε αυτήν την τόσο γευστική λιχουδιά (οι ελληνικές γλυκοπατάτες, που βγαίνουν αυτήν την εποχή, έχουν καφέ φλούδα και λευκή σάρκα ενώ οι εισαγόμενες ρόδινη φλούδα και πορτοκαλί σάρκα). Μαγειρεύονται πολύ εύκολα, φθάνει να τις ψήσουμε και ούτε που χρειάζεται να προθερμάνουμε το φούρνο, συνδυάζονται πολύ καλά με άλλες ρίζες και κονδύλους (πατάτες κανονικές, παντζάρια, καρότα, σελινόριζες, ρέβες, κλπ), γίνονται πουρές, τηγανίζονται σαν τις άγλυκες αδελφές τους, σηκώνουν μπαχαρικά (κόλιανδρο, κύμινο, πιπέρι) και αρωματικά βότανα, γίνονται γλυκές πίτες και πουρές.
Εκτός από τις γευστικές τους αρετές έχουν πολύ μεγάλη θρεπτική αξία. Περιέχουν βιταμίνη Α, C, Β6 (η γλυκοπατάτα με την κόκκινη σάρκα περιέχει και Β καροτένιο) και ιχνοστοιχεία όπως σίδηρο και ασβέστιο είναι από τα τρόφιμα που επιτρέπεται να τρώνε όσοι πάσχουν από ζάχαρο και τέλος, είναι ένα τρόφιμο που κάνει πολλά για τον έλεγχο του βάρους: μας χορταίνει για πολλή ώρα, αφού περιέχει πολλές ίνες και έχει πολύ λίγες θερμίδες –μόνο 140 θερμίδες αν την ψήσουμε ή τη μαγειρέψουμε στον ατμό. Τέλος, ένα ακόμα «μυστικό». Η κρύα, ψητή γλυκοπατάτα κομμένη σε φέτες με μέλι ή σκέτη είναι ένα εξαιρετικό τρόφιμο για πρωινό ή σαν σνακ ή για δύναμη πριν το γυμναστήριο, που μας δίνει εκτός από την εξαίρετη γεύση, ενέργεια για πολλές ώρες, χωρίς να βαραίνει καθόλου το στομάχι αφού είναι άκρως εύπεπτη.
